此刻,青凌早已经坐得屁股都快长草了。
她听到沉寂了三天的钟乳石上终于传来了动静,闻声望过去。
青凌倏地从坐着的石头上站起身,一瞬间,沉闷的表情转为喜悦:“小灵子,你终于又醒了。”
“嗯!”慕梓灵懒懒地打了个哈欠,伸伸懒腰,从钟乳石上下来,勾了勾手指:“走吧,咱们再出去练练,躺了几天,骨头都僵硬了。”
“还要练……我不去!”青凌闻言顿时就不干了。
nrnterhquotnstquotnr039
utnthiddenquotntnt
utnthiddenquotnkid039nt16029quot
utnthiddenquotnney039 vae0398039
h2nrderquotntargi: 0xidth:945xquot
nt
utntquiutquotnrderquotnquotntntnt
ntutnrderquotntnutquotnquotnt
nt
nt单章订阅信息h4
anrdertntjavascrit:quotnne16029,ntntselfquot订阅本章
ntisntntjavascrit:quotntselfquot您好t,tstrsquotanr:e75387quotnlquot请先充值t
nt
nt
nt
nt
nt
nt
nt
nt
nt
nt
nt
nt
nt
nt
nt
nt
nt
nt
nt
nt
nt
nt
nt
nt
nt
nt
nt
nt
nt
nt
nt
nt
nt
nt
nt
nt
nt
nt
nt
nt
nt
nt
nt
nt
nt
nt
nt
nt
nt
nt
nt
nt
nt
nt
nt
nt
nt
nt
nt
nt
nt
nt
nt
nt
nt
nt
nt
nt
nt
nt
nt
nt
nt
nt
nt
nt
nt
nt
nt
nt
nt
nt
nt
nt
nt
nt
nt
nt
nt
nt
nt
nt
nt
nt
nt
nt
nt
nt